Nieuwe wet partneralimentatie!

In de maatschappij is de 12-jaars-termijn voor partneralimentatie al lange tijd een discussie. En ook in de politiek staat dit onderwerp al langere tijd op de agenda. Door de Eerste Kamer is deze week de Wet herziening partneralimentatie aangenomen! Deze wet gaat de termijn van de partneralimentatie in de toekomst beperken. In de huidige wet is nog opgenomen dat een verplichting tot het voldoen van partneralimentatie 12 jaar kan duren. Dat is het geval indien ex-echtgenoten geen afwijkende afspraken hebben opgenomen in hun convenant of wanneer de rechter niet anders heeft beslist.

De nieuwe wet regelt dat de termijn waarbinnen partneralimentatie betaald moet worden de helft van de duur van het huwelijk bedraagt, met een maximum van vijf jaar. Dat wil dus zeggen dat bij een huwelijk van 6 jaar, de duur van de alimentatie maximaal 3 jaar bedraagt. En bij een huwelijk van 12 jaar, is dat maximaal 5 jaar. Op dit uitgangspunt worden in de wet drie uitzonderingen gemaakt.

Uitzondering 1
De eerste uitzondering geldt voor langdurige huwelijken (langer dan vijftien jaar), waarbij de alimentatiegerechtigde ten hoogste tien jaar jonger is dan de AOW-leeftijd. In dat geval geldt dat de alimentatieverplichting niet eerder eindigt dan op het tijdstip, waarop de alimentatiegerechtigde de AOW-leeftijd bereikt. De termijn kan dan dus tot maximaal tien jaar worden opgerekt.

Uitzondering 2
De tweede uitzondering geldt in de situatie waarin de uit het huwelijk geboren kinderen de leeftijd van twaalf jaar nog niet hebben bereikt. De alimentatieverplichting loopt dan door totdat het jongste kind de leeftijd van twaalf jaar heeft bereikt. De maximale alimentatietermijn kan dan dus uitkomen op twaalf jaar.

Uitzondering 3
Een laatste uitzondering geldt nog voor de alimentatiegerechtigden van vijftig jaar en ouder die langer dan vijftien jaar zijn getrouwd. Zij hebben recht op tien jaar alimentatie. Deze uitzondering vervalt echter na zeven jaar.

Mocht op een echtpaar meerdere uitzonderingen van toepassing zijn dan geldt de langste termijn.

Hardheidsclausule
Voor zogenaamde zogeheten schrijnende gevallen is een hardheidsclausule in het wetsvoorstel opgenomen. Deze clausule houdt in dat als de beëindiging van de alimentatie als gevolg van het verstrijken van de termijn van zo ingrijpende aard is dat ongewijzigde handhaving hiervan naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet kan worden gevergd van de alimentatiegerechtigde, de rechter op diens verzoek een nadere termijn kan vaststellen. De formulering van de hardheidsclausule komt overeen met het huidige artikel 1:157 lid 5 BW. De initiatiefnemers van het wetsvoorstel hebben de hardheidsclausule niet verder ingevuld, zodat dit wederom wordt overgelaten aan de rechtspraak.

De nieuwe wet beperkt zich dus enkel tot de duur van de partneralimentatie. De grondslag van de partneralimentatie en rekenmethodiek zoals in de praktijk wordt toegepast blijven hetzelfde.

De nieuwe wet zal ingaan per 1 januari 2020. De verkorting van de duur van de partneralimentatie zal alleen gaan gelden voor de ‘nieuwe gevallen’. Voor bestaande alimentatieverplichtingen van voor 1 januari 2020 blijft de huidige maximale duur gelden. Alleen voor nieuwe zaken zal de wet derhalve gaan gelden. Een reeds ingediend verzoek of een zaak waarop al eens is beslist door de rechter, zal nog worden behandeld volgens de nu nog bestaande wet.

Wilt u informatie over dit wetsvoorstel of heeft u een andere familierechtelijke vraag? Neem dan gerust vrijblijvend contact met ons op.

Deze blog is met aandacht en zorgvuldigheid geschreven, maar bevat informatie van algemene en informatieve aard. De informatie in de blog kan, afhankelijk van de omstandigheden van uw specifieke geval, niet of verminderd van toepassing zijn. De informatie in de blog dient derhalve niet als juridisch advies te worden beschouwd. Daniels Huisman aanvaardt dan ook geen enkele aansprakelijkheid voor de gevolgen van het gebruik van de informatie uit de blog.